Ale chociaż może brzmi to mało patriotycznie, to trzeba od razu zaznaczyć, że nowa rzeczywistość, gdzieś od jesieni 1983, nie ograniczała w istotny sposób procesu redagowania i wydawania pisma. Owszem, pojawiło się sporo ograniczeń, ale wszystkie dało się jakoś pokonać. W 1980 i 1981 nie musiałem się oglądać na nikogo, a już z pewnością nie na cenzurę. Taterniczek był drukowany w małej drukarni Krakowskiego Domu Kultury „Pałac pod Baranami” – nomen omen. Drukarz dostawał w łąpę, dyrekcja nie wtrącała się na wszelki wypadek jako, że przewodziłem lokalnej komórce Solidarności.

Stan wojenny oczywiście długo wykluczał tego typu działanie, ale w 1983 dzięki poparciu Andrzeja Ciszewskiego udało się Taterniczka „podczepić” pod Klub Tatrzański PTTK. Miał on to, czego nie posiadał KW Kraków, a mianowicie prawo wydawania nie tyle czasopisma, a nawet nie biuletynu, lecz jedynie „materiałów szkoleniowych dla taterników i turystów górskich”. W związku z tym nie można było stosować jakiejkolwiek numeracji pisma, wspominać o zespole redakcyjnym, a jedynie stosować formułę „zredagowali” czy „adres redaktora” itp. Te formalne sprawy, jak i treść każdorazowo kontrolował cenzor i przybijał na tekstach odpowiednie pieczęcie. Kolejny raz być może znowu komuś się narażę, ale przez cały czas moja współpraca z cenzurą układała się znakomicie. Od początku, aż do 1988 roku zajmował się Taterniczkiem ten sam urzędnik, który - jak trzeba było - zatwierdzał do druku numer nawet w ciągu 2 godzin. Sprawę oczywiście ułatwiał fakt, że treści prezentowane w Taterniczku były dla ówczesnej władzy całkowicie obojętne. Tak zwane ingerencje cenzorskie w tekst zdarzyły się raptem dwa razy i były to błahe oraz łatwe do zmiany drobne frazy.

Przejdźmy jednak do zawartości numeru. Można powiedzieć, był to pierwszy w pełni skałkowy Taterniczek. Oczywiście znalazło się w nim trochę materiałów z Tatr czy gór wysokich, ale były one w zdecydowanej mniejszości. Na plan pierwszy wybijają się sprawozdania ze wspinaczkowych dokonań na całej Jurze. Szczególne znaczenie mają teksty Piotrka Korczaka, nie tylko z powodu kronikarskiej wartości. Sporo w nich ciekawych i trafnych uwag na okoliczność osiągnięć młodej grupy wspinaczy, która wtedy zaczynała dominować na naszym wspinaczkowym podwórku, a przeszła do historii pod mianem Nowej Fali. W bezpośrednim związku z materiałami Szalonego Piotrusia jest mój, nieco nostalgiczny tekst o przemijaniu innej formacji skałkowej, jaką byli poprzednicy Nowej Fali czyli Kaskaderzy.

Drugi ważny temat to skala trudności. Kilka tekstów opisujących i porównujących różne skale dowodzi, jak trudny to był problem. Dzisiaj po prostu mamy skalę Kurtyki, wtedy było ich znacznie więcej i na dodatek nie wszyscy rozumieliśmy je tak samo.

Życzę miłej lektury!

K. Baran